Bere kontraesanen eta errenen bilaketa etengabean aritzeaz batera, inguratzen duen errealitatearen analisia egin eta, kolektiboki berria eraikitzeko, hura diluitu nahiko lukeen poeta aurkezten du Otamendik «Disoluzio agiriak» (Susa) olerki-bilduman. Gaur, Literaturian emango du errezitala.

«Disoluzioa» joko asko ematen duen hitza da.

Bai, uste horretan aukeratu genuen. Disoluzioak nik uste islatzen dituela nire baitan bizi izan ditudan aldaketa garai batzuk, eta uste dut inguruan gertatzen ari dena neure begiz esateko ere balio didala, erakusteko hainbat gauza aldatzen ari direla. Norbere bizitzarekin bateratsu joango da hori, baina irudipena dut aldaketa dezente bizitzen ari garela azken hamar urteetan, eta neure erara adierazteko modua bilatzen saiatu naiz liburuan.

Poetak desegin eta berreraiki nahi luke inguruan duena?

Neurri batean, bai. Urtzea, desegitea, da kontzeptu horren ulerpidea eman dezakeenetako bat, eta, gero, ihes egin edo berregiteko bidea ere izan liteke, edo itxaropena bada behinik behin. Nik ez nukeena nahi da derrotismoaren hondarretan lokaztuta egon; interes gehiago bilatzen diot elkarrekin eta modu kolektiboan garai konplexu hauei, disoluziotik, testura berri bat emateari, ore edo salda berri bat topatu, baliagarri izan daitekeena elkarrekin bizitzen jarraitzeko.

Lehen pertsona singularra erabiltzea hautatu duzu. Ni-a da protagonista.

Horretan uste dut markatu dudala diferentzia aurreko lanekiko. Neure gorputzetik abiatu naiz hizketan, dudarik ez baitago norbere gorputza dela politikarako abiapuntua; azkenean, mundu honetarako eman zaigun denbora eta espazioa geure baitako hauxe da eta horrek jartzen gaitu harremanetan munduarekin eta besteekin. Orduan, nitasun hori azpimarratu nahi izan dut politikarako abiapuntu den heinean eta barrura begiratzeko bide errazagoa emango zidalakoan.

Gorputza erabili duzu beste leku batzuetara iristeko ere: zahartzea, zaugarritasuna, gorputza ematea...

Abiapuntu hori baliatu dut sozializaziorako ate edo leiho bezala. Azkenean, poesiaren bidez bilatzen dugu nolabait partikulartasunari ahotsa ematea, baina aldi berean hori kolektiboan mamitzen dela azpimarratuz. Itxurazko kontraesan bat dago hor, baina jokoa horrexek ematen dit, ni horretatik beste ni batzuetara iristeak, ze ni hori, hizkuntza edo memoria bezala, eraikitze soziala da funtsean: gorputza ez da bakarriko lanez eraikitzen den ezer, hor jarri nahi izan dut azpimarra, horri eman nahi izan dizkiot hitzak.

Uste dut poesiaren erronketako bat horixe dela, hitzez oso nekez adierazten diren gauzei hitzak bilatzea, nahiz oso gauza sotilak, apalak edo sinpleak izan itxura batean. Hitzetara ekartze horretan dago borroka.

Poema batzuetan aipatzen dut gaur egungo hitzen bila nabilela, eta uste dut hori akuilua dela nork bere burua zirikatu edo bultzatzeko.

Atzo, lagun batzuekin hizketan, aipatzen genuen askotan ahokada itxura har lezakeela esateak ‘gaur egungo hitzen bila nabil, baina ez dauzkat nik’; noski ez dauzkadala nik, baina horrexegatik ari naiz idazten eta horrexegatik tarteka altxatzen dut burua eta mintzatzen naiz ozen. Neure ekarpena ahalegin horretan nahi dut egin, zera kolektibo horren baitan, hortik nahi dudalako nire ekina erakutsi.