Beñat Sarasolaren hitzaurretik:
Poesiari ez zaio gehiegitan aitortzen zauria zauritzeko dohaina. Dela lirika erromantikoaren poetiketan, dela poetika sinbolistetan, ez da hori izaten jomuga nagusienetakoa, eta milikeriarik gabe idaztearena beste genero batzuei (saiakera, ez-fikzioa, denuntzia politikoa) utzi ohi zaie. Perspektibarekin begiratuta, baina, horixe izan zen May Ayim-en poesiaren bertute handienetakoa, hots, Holokaustoaren trauma nekez atzean uzten ari zen Alemaniaren zauria presente egitekoa.
Ariketa hori arrazakeriaren eta, oro har, ezein zapalkuntzaren eitea eguneratuz egin zuen. Halaxe azpimarratu zuen XX. mende akaberan arrazakeriak, sexismoak, lodifobiak eta abarrek ere erraietaraino sartuta jarraitzen zutela Alemanian, nahiz eta Holokaustoaren garaikoa bezain agerikoa ez izan. Ayimen poesiaren ezaugarrietako bat horixe baita, zapalkuntza ezkutu horiek soslai intersekzionaletik begiratu eta azalaraztea (bere poemak intersekzionalitatea hedatu aurrekoak izan arren) [...]
